tuhaf ama güzel

dün bir telefon geldi.arayan ablam:
-bil bakalım ben nerdeyim?
-...
-ankara?
-istanbul?

şimdi ya burada bana sürpriz yapacak ya da diğer ablamın yanında diye düşündüm.
ama ı-ıh.
sivas'taymış!
13 yıl önce ayrılmıştık oradan.
3-4 yıl kadar orada kalmıştık...
ilk çocukluk,ilk oyunlar,ilk arkadaşlıklar hep orada başlamıştı...

ablama esmiş ve gitmiş komşularımızla görüşmeye...
13 yıldır sesini duymadığım insanlarla konuştum telefonda:)
çocukluk arkadaşlarımla konuştum!
nasıl bir duygudur bu?
tarifi zor, pek zor...
şu an ne yapıyor ne ediyor bilmediğin, yıllardır görmediğin insanlarla konuşmak: tuhaf...
13 yıldır konuşmasan da içindeki sevginin daim olması da tuhaf...
sanki yakınız,çok yakın...
ama uzağız da, uzak...

ne bileyim,çok şaşırdım,çok sevindim,çok hüzünlendim...
artık görüşeceğiz yok öyle ayrı kalmalar:)
tanıyacağız birbirimizi...(söyleyince ne garip geliyor)
hayatımda bir şekilde var olan insanlar hayalden çıkıp gerçeğe dönecekler...
mutlu oldum ne bileyim...
sevindim:))

öyle işte...
abla ne iyi yaptın ya...