Ya?

Hep güzel şeylerin ellerimin uzanamadığı yerlerde olduğunu sandım ben. Şimdi, yorgunsam affet. Hep o uzanma çabalarından. Hep, zıplayıp yetişeyim derken yere düşmelerimden...

Oysa hiçbir şey hayallerimdeki kadar güzel değilmiş. Ve sandığım şeyler var ya onlar birer yalanmış. Büyükken anlatmış biri içime birkaç masal. Ben o kocaman halimle inanmışım. Sonra biri çıkıp "masal onlar" demiş. Sözlüklerde masallar gerçek dışıyla aynıymış.

Masal...

Ama hiç pişman olmamak nedir bilir misin?

"İnandım ama olsun" demekle eşdeğer...

Ve sahi bir de "ya" ile başlayan cümleler vardı değil mi? Ya uzanamadığın daldaysa beklediğin? O zaman, o ağacın altında gölgelikte oturabilecek misin rahatça? Ya bu kez, bu kez gerçekten çabalaman gerekiyorsa? Ya...

Bir şeyler ters gidiyor bu kez. Uzanamadığım dallar çok uzak bana. Ben de öyle yorgunum ki... Uykuya dalıyorum o ağacın altında. En küçük aksilikler beni sinirlendirdiğinden, çabalamaktan sıkıldığımdan, uyuyorum hemen...

Sonra bir "ya" ile başlayan cümle düşüyor üzerime...

Tüm uyku hapları midemde eriyor.