Ütopya: İyi Biri

Dünya denen yerde hiç kendinize bir yol çizdiğiniz oldu mu? Olmak istediğiniz biri, varmak istediğiniz hiç şaşmayan bir yer? Ben "kimi örnek alıyorsun?" sorularına hiç yanıt veremedim. Ama benim hep olmak istediğim biri vardı: İyi biri olmak istiyordum.

Ulaşmak istediğim şey "iyi olmak"tı işte. Bu yüzden sevdiğim insanları başımın üstünde gezdirdim hep. Onlar şunu yap deseler, "ben niye yapıyorum ya bunu" demedim. Olsun dedim, yapayım. Konuşmak istemediğim biri, ne bileyim bir telefon sapığı belki, bana mesaj yazdı diyelim, ben "insandır" dedim yanıt verdim. Mütevazilik boynumun borcu oldu, arka planları tercih ettim hep. Şimdi bunları böyle söyledim diye mütevaziliği arkada bıraktığım anlaşılmasın...Ama herkeste yok mudur iyi bir şeyler? İşte bende olanlar ne kadarsa, gizlemeyi tercih ettim, etmeye çalıştım.

Bir de eğlendim ki kendimle, sormayın... "Beni bilir" dediğim insanlara ne rezilliğim varsa anlattım. Güldüm onlarla kendime... Kendim olmaya çalıştım. Hem ben emek vermiştim ya bu dostluklara. Hem ne olursa olsun onlar yıkılamazdı ya...Hem onlar beni incitmek istemezlerdi ya...Hem ben hiç bencil olmamaya gayret etmiştim ya, onlar da gurursuz olabilirlerdi bir zaman. Bir zaman becillikten sıyrılıp bir şeyleri feda edebilirlerdi ya...

İşte ben bunları düşünecek kadar saftım. Gücenecek bir şey yok, saftım. Şimdi ben böyle telaffuz ettim ya insanların beynine bu şöyle işler "bu kız saf" Bir şeyi bir kez söylemeyegör, kazınıyorsun öylesine. Arka planı tercih ettin ya niteliksizsin, asosyalsin. Bilmediğin bir numara aradı, açtın: "sapıkla konuşmaya isteklisin" Ya sapık değilse o adam? Onu geçtim bir kadınsa? Dünya bu kadar kötü bir yer mi oldu? Biliyorum kötü ama hep kötü mü bakmalıyım dünyaya? Bakmazsam saf mı oluyorum?

Sonra "değer vermek" dedim. Önce "insan" diye değer veriyorum, bildiğin herkesle empati çabası... Neden? İşim gücüm mü yok? O insan senin düşündüğünün yüzde biri kara seni düşünüyor mu? Hayır! O zaman niye çabalıyorsun be A.nur? Bilmiyorum. Önceden çok az tandığım insanlar bile incitse "neden?" diyordum. Oysa ben ona bir derken bin kez düşünmüştüm, neden o düşünmedi? Evet, mutlu ol ey insanoğlu! Artık buna buruk bir gülümsemeyle "amaan" diyebiliyorum. Çünkü verilen değerin geri dönmediğinin farkındayım ...

Ama benim çok, çok değer verdiklerim var ya, onlar bu kitleye dahil olamazlardı değil mi? Onlar beni düşünürlerdi. Onlar beni bilirlerdi. Onlar da verirlerdi aynı değeri...

O da olmadı. Gün be gün kırılıyorum. Bir yandan hayalimdeki iyi insan karşıma dikilip "hani benim gibi olacaktın?" diyor, bir yandan iyi biri olmak bu dünyada çok fena bir şeymiş gibi duruyor. Burada bilmiş olacaksın, kimseye hatalarından söz etmeyecksin ki herkes seni mükemmel bilsin. Burada arka tarafta durmayacaksın ki mükemmel olasın. Mütevazi olmayacaksın, her şey ortada olacak. Artık kimse uğraşmıyor perdenin arkasına bakmakla. Sonra en çok kendine değer vereceksin. Kuralların olacak, onları en yakının için bile çiğnemeyeceksin. Yoksa seni her denileni yapan gel götür çocuğu yaparlar. Peki o zaman iyi biri olabilecek misin sence? Seni ite kalka geçmeye çalışan insan kalabalığına sen de mi katılacaksın? Ezilen ezilsin, hak yenirse yensin demekle mutlu mu olacaksın?

İnsanlar. O çok önemsediğin varlıklar seni en güzel, en akıllı, en mükemmel bilecekler. Ama sen o değilsin. Bir yalancı gibi etrafta dolanıyorsun. Mutlu olabilecek misin? Yapabilir misin sahi?

İşte ben yapamayacağım. Böyle de bir saf olacağım. Üzüleceğim, uyuyamayacak, olduğum yerde barınamayacağım belki... Ama "iyi biri olma" hayalinin izinde olacağım. Değer verdiklerim ve geriye kalan kalp kırıklıkları... Onları bilmiyorum. Umarım soğumayacağım. Umarım değer verebileceğim yine birilerine. Umarım verdiğim değeri toparlayabileceğim. Ama olmuyorsa? Yine, yine ben üzüleceğim.



P.S: Nerden mi çıktı şimdi? Uzun zamandır içimdeymiş meğer.