Hayal kuruyorsun, dedi. Böyle olması gerekmiyormuş. Her şey zamanla gelişebilirmiş. Kriterler uydu mu olurmuş. Kolaymış. Zormuş diğer türlüsü. Şimdi değilse yarın mutlakaymış. Öyle dedi. Öyle değil dedim. Sen bu gidişle... dedi. Olsun dedim. Bir sürü insan mutlu böyle dedi. Ya ben onlardan olamazsam, dedim. Zora koşuyormuşum her şeyi...
Bekledim ben, dedi. Bir de umutlanmış meğer, ben istememiştim ki umudunu... Gelmek istedi, gelme dedim. Çay sözüm varmış, anımsamadım. Ama diyemedim utancımdan hatırlamadığımı. Kısmet değilmiş dedim. Yine de gelecekmiş. Bir şey demedim. Kırıldı.
Kafamda sorular var dedi. Sor dedim. Sormadı. Kendi cevaplamaya alışmış. Olmaz öyle dedim. İnsan cevaplayamazdı soruları başkasının adına, hep bir yer eksik kalırdı. Bunu söyleyemedim. Sormayacakmış, kendine sormaya alışmışmış. Hem yanıtlarımdan da eminmiş, ne gerek varmış? Bir süre cümle kurdu sonra. Benim kelimelerim hiç cümle kuramadı.
Üzüldü. İyiydi, çok iyiydi. Üzüldüm. Anlattım bir şeyler ama anlamadı. Duymadı. Duymak istemedi. Dediklerini dedi yine. İyiydi ama iyi olmak yetmiyordu birini anlamaya... Saçma buldu beni.
Sanırım bu onu son kırışımdı.
Ben de kırılmıştım ama anlamadı, anlamak istemedi. İyiydi dedim ya işte, iyi olmak yetmedi.
1 yorum:
iyi olmak yetmiyor maalesef..söylerken bile ürperiyor insan..
Yorum Gönder