Baktı, yürüdü, gitti.
Kaldı bir yaşam dolusu sıcaklık, bir atılmaz hüzün.
Bir yerlerde var bu insanlar dedim, tanıyoruz onları, biliyoruz.
Seviyoruz.
Altı saatin sonunda, bir şarkı çaldı...
Neyse.
-Döndü, bana baktı ve ben kapıyı kapatıp her şeyi sildim. Zihnimde bir şey kalmadı. Evinin merdivenleri, yerdeki talaş... Hiçbir şey. Yerdeki kitaplar, kapıcı... Onları durdurmalıydım. İkisini de sevdim ama onları sevgimle zincirleyemezdim. Benim özgürlük anlayışım buydu. Herkes dilediğini yaşamakta özgür diye düşünüyordum. Ölümün nesi özgürlük?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder