Kimseye Etmem Şikayet

Kahvaltı yapıyorduk, birden ağlamaya başladım. Kimse duymasın, bilmesin'lerin sonuydu galiba bu. Sonra, tahmin edersin, ne oldu'lar geldi. Kime nasıl anlatabilirdim ki içimde olan biteni... Geçiştirdim. Kimsenin sınavla ilgili şeyleri dinlemek istediğini düşünmüyordum. Anlatacağım buydu, duymak istediklerim "yaparsın sen"den başka şeylerdi. Zaten her şey ondan daha fazlasıydı ama düğüm yeri oradaydı: Sınav. Öyle bir kısır döngü içerisine girdim ki; mutsuzsam ders çalışamam, ders çalışmam mutsuz olurum, mutsuzum diye ders çalışmamamdan da mutsuz olurum. Ve bu sadece tek bir boyutu, asıl içimi yakan başka bir tarafı...

Başımı yastığa koyar koymaz gözümden bir şeyler akmaya başlıyor. Kardeşim uyanmasın, duymasın diye hıçkırıklarımı tutuyorum. Uzun bir süre uyuyamıyorum. Beni üzen şeyin ne olduğunu bile tam olarak bilmiyorum oysa. Biraz ileriyi görmeyi arzuluyorum belki. Yaptığım seçimleri sorguluyorum, yapmak istediklerime bakıyorum, olduğum yere dönüyorum ve hiçbiri birbiriyle uyum içinde olmuyor. Üzülmelerim başlıyor.

Her şey için tek bir şansım varmış sonucuna varıyorum tüm sorgulamalarımda ve bu şansı kaçırdığım andaki ben'i düşünüyorum, yine hüzün alıp başını gidiyor.

Kimseye bunları anlatamam. Melankoli ayaklarını çekemem, yarısından fazlasının anlamamasına katlanamam, sevdiğim azınlığın da üzülmesine dayanamam. Ama böyle de çok yalnızım. İçime içime ağlamak, gün olunca olağan davranmaya çalışmak zor geliyor. Narin yaratılmışım, dayanamıyorum bir yerden sonra.

Yazmak da faydasız, boşuna yoruyorum parmaklarımı. Hiçbir şey anlatmaya yeterli değil. Bir omuz bulup ağlasam ağlasam ağlasam.......

- ama şehir "boş, bomboş"*.

Boşluğa asılı bir ip yumağıyım ya da ben, en küçük rüzgarla içim birbirine giriyor.




*Nazım Hikmet şiirinden, "Sesini Kaybeden Şehir"
** Başlık da aynı isimli şarkıdan