Dershaneye çok alışmışım. Ya da alışkanlık değil bunun adı, ben giderayak baya baya sevmeye başlamışım orayı. Özellikle şu son hafta içerisinde her gün gidip aynı sınıfta aynı sıraya oturma kısmı... Anlaşmış gibi hep aynı insanlar... Sinir olunan o birkaç kişi yokken... Alt tarafı sınav oluyoruz işte, bunun neresinde sevimlilik? Bilmiyorum; ama doğru düzgün konuşmadığım insanları bile özleyecek gibiyim, içim biraz buruk. Hepsi için güzel şeyler diliyorum, kazansınlar ve gitsinler diyorum. Laf olsun diye de değil işte, tuhaf.
(İnsan konuşmadan da ısınabilir birilerine, bir kez daha onaylandı.)
Uzun zamandır burada bir sene boyunca kalmadığım için ilçenin insanları için hoş şeyler düşünmüyordum aslında. Öyle kötüleme durumum da yoktu ama birilerine kendimi yakın hissetme ihtimalini düşük buluyordum. Herkesi benim dokuz yıl önce bıraktığım insanlardan farksız sanıyordum. Sevinerek şimdi diyorum : Yanılmışım! Bir yandan -zaten çok az kaldı- bitsin gitsin diyorum şu sınav bir yandan da işte dershane... Hiç yakınlık kurmayınca da -eğer atanır gidersek- sonra görüşme olanağı ya az olur ya da hiç olmaz gibi.
Neyse.
1 yorum:
gözden ırak olan gönülden de ırak olur lafının tersi bir durum söz konusu. göze yakın olan gönüle de yakın oluyor :) bu söz de bana ait, kayıtlara geçsin sonra anonim olarak kullanmasınlar :D
Yorum Gönder