Ses açık kalmış. Açtım bir dosyayı. Buldum. Amie diyor. Ses fazlasıyla yüksek. Amie diyorum. Bir haykırış mı bu çağıl çağıl? Hep aynı senaryo mu diyorum. Yağmurlar da yağmaz oldu. Aynı da olsa özlüyorum yağmuru. Bugün Ankara'ya kar yağdı sandım. Yağdı desem de yalan, yağmadı desem de... Mevsim nisan, inanır mısın? Nisan diye yeni bir mevsim bulmuşlar.
Hava karardı. Saat 00.44. İki aynı sayının art arda gelmesine gülümsüyorum şimdi. Bir iç ses "matematikçi olmaya başladın" diyor. Bir başkası yetişiyor "nedir ki matematikçi?" Şarkı Amie diyor. Matematikçi Amie'dir gibi bir genellemeye varıyoruz. Olmayana ergiyle ispatlayacağım yemin ederim diyorum. Yemin etmem. Yalan. İspatlamam da... Neye gerek ki ispatlar?
Amie. Gel, gel ve otur duvarıma. Bana bilinmedik bir hikaye oku. Uyuyayım. Hayır, öfkeli değilim. Yalnızca yorgunum. İçimdeki bir şeyi kaybettim. Üzgünüm. Peki, söylerim. Kırgınım da işte. İşte söyledim. Amie, gel duvarıma otur.
Amie ben bir mucize değilim.
Amie, gel, duvara oturup içinde ışık olan hikayeleri oku.
Ben, bendekini kaybettim.
Amie...
*Damien Rice şarkısı, bir adet, güzelinden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder