Düşümde yine evlenmişim. Haberim yok, yine. Evlilik cüzdanımızı gösteriyor yüzünü ilk defa gördüğüm kişi, inanmıyorum. Bakıyorum, sahi diyorum, öyleymiş.
- Ne zaman oldu bu?
- Dün gece.
Olağan karşılıyorum, sanki olağan bir şeymiş gibi. Yüzünde sevimli bir gülümseme oluşuyor. Ne zaman tanıştık biz diyorum. Dün diyor. Güzel bir yüzü var, severmiş gibi bakıyor bana. Ben seni sevmiyorum ama diyorum içimden, iyi de o zaman neden?
Kimseye söylememişim. Bilincim de yerinde değilmiş. Olağan geliyor, içimdeki deliye sığınıyorum besbelli. Martta yapalım mı düğünü diyor. Mart mı, çok erken değil mi diye geveliyorum. Ne yapmışım pişmanlığı olsun adı, içimde bu tür bir duygu var bir de. Ama her şey için de çok geç işte. Başka birini bekliyormuşum duygusu da olsun mu bunun adı? Olsun.
Sonra onu sevmeye çalıştım. Beni seviyor gibi bakıyor, içimi acıtıyor bakışı. Birini sevmeye çalışsan sevebilir misin? Bunun yanıtını bile bile deniyorum. Garip bir histi, çokça gerçek. Onda kendimi görür gibi oldum. İçim yine acıdı.
Martta düğünümüz olsun diyor yine. Mart çok erken diyorum, daha olmaz.
Şimdi buna olur demem mümkün değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder