"neredeler ki şimdi, bizim için bir zamanlar
yaşamsal önemi olan o ötekiler - nerelere
gittiler, nerelerde kaldılar: biz, arıyor,
soruyor muyuz onları - neyiz ki biz zaten! - -
anılar, ve anılar, ve anılar, ve
unutmalar, ve unutulmuşluklar..."
Acı gitmez sanıyordum. Hep aynı yerde, aynı şekilde... Şimdi pek tutunacak dalım da yok ama neye olduğuna anlam veremediğim bir umut her gün kapımda bekliyor beni. Acının boşluğunu o dolduruyor. Hiçbir şey hissetmediğimi sanıyorum çoğu zaman. Şurası bir gerçek ki hayal ettiğim gibi olmadı. Hayal ettiğim kadar güzel olacak mıydı, ondan da emin değilim artık. Bir şeyler ters gidip bu noktaya geldikten sonra, geriye çok fazla şey kalmıyormuş.
Hem,
söylesenize
neyiz ki biz zaten...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder