On Beş İki

Öyle anlar var ki; o anın mutluluğu içinde etrafı saran  her şey anlamını teker teker yitiriyor. Her şey siliniyor; ta ki yeryüzünde mutluluğu oluşturan o kişi/kişiler kalana dek.

Boş, diyorsun.
Gerisi...
Hepsi.