yha neden ankara ya dönüş zamanlarımda böyle oluyorum bilmiyorum...sanki dönüşü olmayan bir yola gidiyormuşum gibi...
gidişler ne soğuk !
oysa oraya gidince sanki tüm dertlerimi geride bırakmışım gibi hissediyorum...yeni sokaklar yeni bir yastık,yeni kişiler...bana iyi çağrışım yapması gerekirken tüm bunların neden ayaklarım geri geri gidiyor?
noluyor bana...
neden hep mutsuzluğa endeksli biri gibi davranıyorum
neden gülemiyorum umursamazca
neden hüzünbaz hep günlerim?
biri çıksa karşıma yanıtlasa tüm sorularımı
çıkarsa içimden hüznü ve birçok şeyi...
biri tutsa elimden...
masal diyarlarına konuk etse beni...
biri duysa sesimi?!
oysa heyhat!kimse yok...
bazen azrail tutsa diye düşünüyorum,sonra silip atıyorum tabi bu düşünceyi...
yaşamam gerekiyor demekki,yaşamam gerekiyor ki hala nefes alıyorum...
bezen aldığın nefesi vermek zor olsa da...
nerelere geldim ya:$ neyden bahsediyordum ben?!
zaten günlüğe doğru bir gidişat var(sakınıyoruz)buraya yazarsam herşeyi istiklal kokan günlüğüme ne yazıcam ben:P hoş ona da bir şeyler yazmak istiklal'de yürümek kadar ağır geliyor ya bana...{unutmalı o günü unutmalı}
neyse...
ankara ya dayamalıyım sırtımı belki o elimden tutar...
gitmeler umut getirir belki...
yaşama isteği getirir....
"inanmam lazım"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder