Gömü

Bazı şeyleri içime o kadar çok atıyorum ki bazen onların artık yok olduğunu düşünmeye başlıyorum.Kendimi tam bu duruma alıştırmışken en olmadık zamanda "hala bende" olduklarını kavrayınca da ne bileyim bir tuhaf oluyorum...bu tuhaflık bazen fazlaca bir mutluluğu getiriyor bazense bir yenilgi sonucu oluşan hüznü...
bazen de yeni başlangıçlara dair umudu silip süpürüyor.

Bazı şeyler elinde olmuyor buradan çıkan sonuç.İçindeki kelime "vazgeçilmez"se o "vazgeçilmezin" oluyor.
vazgeçme çabalarınsa boşa çıkıyor.
ne derdi bir yazar"silmeye çalıştıkça sabitleşiyor..."
ya da başka biri "her şey geçmişte kalıyor ama hiçbir şey geçmiyor"

Belki de belirli duyguların zamanında yaşanması lazımdır,içine gömmenin lüzumu yoktur.zamanı geldiğinde kendiliğinden çekip gidecektir.
ama o gidişleri de içine sindiremediğinden gömersin sessizce.
sende bulunsun ama kimse bilmesin istersin.
unutursun belki zaman zaman ama bir şekilde ya bir rüyayla,ya bir şarkıyla ya da ne bileyim bir kelimeyle,yağmurla çıkar gelir...
o ana kadar kendini kandırdığını,hala aynı basamakta inatla durduğunu görürsün.
şaşar kalırsın kendine "hangi konuda böyle inatlaşmıştım?" diyerek...

bu duyguları otobüsteyken hissettim yine...
ortalıklarda gözükmeyen o şey geri dönmüştü şu şiiri okurken...
çok öncelerden okuduğum ve okurken "bunlar benim cümlelerim olsun"dediğim bir şiirdi...

Eskimezsek, eksilmeyiz.
Bilinen her şey, dudaklarda döndükçe ve dolandıkça akıllarda
Çoğalır-azalır, yontulur-yamanır, asıl sahiplerinden uzaklaşır
Ve kötüce kaybeder aslını.
Eksilirsek, eskiriz.
Duyulursak, örselenir sesimiz ve görülmelerle hırpalanır bakışlarımız.
Yazılanlar okunsun,
Yazan bilinsin ama yazılan
Gölgelerden kara perdelerle örtülsün,
İçimin dışıma vurmadığım ezgisinde gizlensin,
İmgelerden anlamlı kelimelerle yalnızca bende,
Saklımda kalsın.
Bilirsen, bulunursun.
Bulundukça sen, kaybım olursun.


p.s:Resim şiirin bulunduğu minik defter...
Şiir de Kahraman Tazeoğlu'nun Susacak Var adlı romanından alıntı...