Gölge gibi: "bedensiz"

Hayatımdaki her kişi önce bir nokta oluyor.Onu tanımaya başladıkça büyüyor gözümde:

Bir noktayken bir silüet oluyor...
Tanıdıkça sevgi peyda oluyor arada, sevdikçe yakınlaşıyor; büyüyor, büyüyor...

Çok sevmiyorsam uzak ve biraz daha küçük.

Tanımış sevememişsem ya bir bildik nokta oluyor, ya gölgelerin esiri bir silüet.

Birini tanımıştım zamanında, sevgi gözlüklerini geçirip bakmıştım ona.

Bir anda büyüyüvermişti gözümde,

Sevince miyop oluyor sanki insan, o gözlük de büyütme işlemi görüyor...

Sonra pek çok karışıklık, kargaşa arasında düşüvermişti gözlüğüm.

Minik haline bakar olmuştum.

Yıllar geçtikçe, zihnimden de silinir olmuştu.

O yoluna, ben yoluma gidince uzaklaşmıştık birbirimizden, ki belki de kaçmıştım ben ondan...

Varlığı ile yokluğu bir olanlardandı çünkü.

Bir sürü pişmanlığı bırakmıştı geride, zihnimden göçerken.

Ve birkaç soru.

Soru varsa bir yerde bilinsin ki ben de varım orada.

Birisi soru bırakmışsa arkasında, bir yanım onun yanında.

a kişisi b kişisi olsun fark etmiyor.

Bir nokta halini almış birisi olsa da "soru" varsa ortada, ben cevaplamadan içimden silip atamıyorum bazı şeyleri, gereksiz kişileri...
O silüet halindeki şahsa içimde kalan cümleleri anlatmalıydım, soruları sormalıydım.

Anlamazdı biliyordum, hani "boş biri" diye tabir ettiklerimiz vardır ya o da onlardan biriydi...

Ama yine de 7 yıl öncesine gidip çıkardım çantamdan soruları ve söylenmemiş birkaç cümleyi.

7 yıldır görmediğim insana ulaştım bir şekilde ve içimi döktüm.

Tam anlamıyla bu idi.

Ama dedim ya "boş" diye, o kocaman "X" e değil de minik "z" ye takılıp bir paragraflık ,kendisi gibi, bir şey yazmıştı.

"Boş" tezimin bir kez daha ispatlanmasıyla ve iç dökümün gerçekleşmesiyle kafam rahat bir şekilde devam ettim yoluma.

Geçmişe takılı kalan bir yanım yok şimdi...

Ve silüetliği hak etmeyen şahsı noktaya çevirdiğim için mutluyum.

Mutlu kalın.