6.sınıf olmalıyız. N. ile bir araya gelince oynadığımız bir oyun vardı. Herhangi bir kelime seçer, o kelimeyle alakalı tamamen ona özel bir kıta yazar, sonra en güzelini seçerdik.
Her kelimenin bir şiiri olurdu böylece...Belli bir zaman sonra ben onları derlemiş ve bir deftere not etmiştim.Geçen gün aklıma geldi ama heyhat! Nerede kimbilir...Sadece N. nin yazdığı bir şiir var aklımda "gülümsemek" başlıklı...Hatırladığım kadarıyla şöyle idi:
Bazen açılmamış dudakların yanında saklı,
Bazen söylenmemiş cümlelerin içinde gizli...
Bazense belirtisiz bir matemde çıkmak istemeyen,
Yerini kin ve nefrete bırakan sensin.
Ondan geriye kalan tek güzel şeydi bu şiir.
Benim gülümsemelerim bir matem sonucu yerini nefrete bırakmıştı malesef.
Bir şeyin "en yakın" iken "en uzak" olabilmesi ne tuhaf...
5 yorum:
Özendim, çok güzel oyunmuş.
Benim hiç böyle bir 6. sınıf günlerim olmadı :)
varsa yoksa futbol, basketbol, bir de kaset alışverişleri, bütün paramı kasetlere yatırırdım... :))
Şiir daha iyiymiş ama.
Hayatımızın o dönemlerini takas edelim mi :P
Futbol iyidir ama:)
Benim de tüm teneffüslerim futbol oynamakla geçmişti:P
Kaset alışverişleri olmamıştı ama...
Bence yarı yarıya anlaşalım:P
Sıkıldığımız derslerde abuk sabuk karalamalar yaptığımız bir defter vardı arkadaşımla. Defter onda idi bana verdi, sen de kalsın, daha derli toplusun dedim almadım. Ve arkadaşım intihar etti sonra, o defteri hatırlattın bana...
"kader" kelimesi sanırım bu durumlar için en uygun kelime...
Çok üzüldüm arkadaşın için.
Bir şey en yakın iken en uzağa terfi etmez zaten en yakındır en uzak..
Bütün tezatlar birbirinin aynıdır aslında. Sevgi nefrettir, korku cesaret.. Varlık yokluktur.. Böyledir ve değildir.. Bu'dur işte bu olmadığı gibi..
Yorum Gönder