Hayat bilgisi(m.i.m)

Pek sevgili blog arkadaşım besimi beyfendi mim yollamış bana. Hiçbir şey yazmak istemiyordum birkaç gündür ama bu mimi cevaplamak istedim. Mim konusu hayatta öğrendiklerim. Ya da hayatın bana öğrettikleri...

Öyle çok şey öğreniyoruz ki hayattan "anlatsam roman ol(ur)maz" ama kocaman bir liste olur herhalde... Ama düşününce gelmez ya akla böyle şeyler, o yüzden ben de Besimi gibi çocukluktan alıııppp bu günlere getireyim istiyorum.

~~Küçükken "küçüklüğün bitmeden" okula gidileceğini öğrendim, öğrendim ki yaşın tutmazsa almazlar seni okula. Sonra okula gitmeden de bir şeylerin yapılabileceğini öğrendim. Yani okuma yazma öğrendim. Hayat bana çok küçük yaşlarda günlük tutulabileceğini göstermişti. Sonra o yıllarda Sivas-Kangal'da ikamet ettiğimizden "sadakat"in ne demek olduğunu öğrendim köpeklerden.Hayvan sevgisini öğrendim elbet.

~~Sivas'tan ayrılıp Burdur'a dönerken "ayrılık" duygusunun ne menem bir şey olduğunu öğrendim ve zamanı gelince istemesen de birçok şeyi ardında bırakman gerektiğini öğrendim. Sonra yeni arkadaşlar, yeni bir çevrenin edinebilirliğinin imkansız olmadığını... İlkokul ve ortaokul yıllarında "kötü arkadaş modelleri"ni ... Yeri geldiğinde erkeklerin kızlardan daha iyi arkadaş olabileceğini... Sonra o yıllara mal olmuş spor futbolu öğrendim. Futbol aşkının birini bu sporla incitene kadar sürebileceğini fark ettim(Komşu oğlunun bacağını kırmıştım:$). Yine o yıllarda şiir nasıl yazılır, resim nasıl yapılır, şarkı türkü nasıl söylenir onu öğrendim. Hayatta marşlardan başka müzik yapıldığını... Resim öğretmenimin güzel sanatlar fakültesine gitmem konusunda bana yardımcı olacağını öğrenip babama danıştığımda böyle bölümlerde torpil dönebildiğini... Hevesimin kursağımda kalmasını öğrendim.

~~Sonra ortaokulda aşık nasıl olunur onu da öğrendim(öğrenmez olaydım 8-)) Aşkın can yakıcı bir şey olduğunu öğrendim. İçine attıkça nasıl dallanıp budaklandığını öğrendim.
Aynı yıllarda günlüğünü okuyan meraklı anneye artık şüpheci gözlerle bakmayı öğrendim(tabii annem de pek çok şey öğrenmişti bu arada)

~~Lise yıllarımda yatılı okumak nasıl bir duygudur onu öğrendim. (Hayır, yastık savaşı yapılmıyor, yerlerde halı denen şey yok da ondan)Asıl arkadaşlık nasılmış onu öğrendim. İnsanlar "dışlanmak" dışında şeylere de ağlarmış onu da öğrendim(bknz:aile özlemi) Zeki bir sürü insan varmış; okuyan yazan kitle, en azından buna niyetli kitle ile olmak bir ayrıcalıkmış bunu öğrendim. Tabii yanlış bilgi yüklemeleri de olmuştu o zamanlar... "Tv izleyen, etütlerde kitap okuyan, sık sık sinemaya giden kitle tembel kitledir" Bunu da öğrenmiştim istemeye istemeye, evet. Ben dengeyi kuramaya çalışan kitlenin içersine girmek istemiştim de pek başaramamıştım o da ayrı konu.

~~İnsanların "yatılı ve gündüzlü" diye ikiye ayrıldığını öğrendim. Sonra "sağ sol" diye kavramların olduğunu öğrendim(ciddiyim bilmiyordum ama) Nasıl oda basılır bunu da öğrendim(yok basmadım ben; ama basıldım:P)

~~Sonra "kat'iyen olmaz" dediğim birçok şeyin olabileceğini öğrendim. Bizden geçti aşk falan filan dediğim bir zaman diliminde, duygularımın kaybolduğunu düşündüğüm zamanlarda da aşık olunabileceğini öğrendim. Vazgeçilmez kavramını öğrendim bununla birlikte. Umudun olmadığını düşündüğümde bile umudu taşıyabildiğimi fark ettim. Sevginin sevilen yanında olmasa da güzel olabileceğini... Her şeyin iki kişi ile yaşanmadığını... Küçük şeylerle geçirilen günlerin hayatımda büyük yerler edinebildiğini öğrendim...

~~Sonra o arada derede bir yerlerde Öss denen sınava girmek neymiş onu öğrendim. Sınavdan sonra idealim olan mesleği kazanamayacağımı anlayınca istemediğim bir yere, istemediğim bir mesleğe nasıl gidebildiğime şaşmayı öğrendim. (Ankara olmaz derdim, olmazzz, haydi olsun diyelim mümkün değil Hacettepe olmaz. İllahi İstanbul olacak, İs-tan-bul. Öne yazmadım ama İstanbul'u, yazmadım işte, bilmem neden...)

~~Ve üniversite yaşamı...
Lise yıllarındaki arkadaşlıkların burada kurulmasının zor olduğunu öğrendim. Büyümenin ne olduğunu, büyüdükçe insanların sana çok daha farklı gözlerle baktığını hissettim. Büyüdükçe geleceğe dair düşüncelerin omzuma nasıl bindiğini, düşüncelerin bile omuzlarımı ağrıtabildiğini ...Çocukluktaki eğitim aşkının zamanla sönebildiğini... Sonra dedikleri gibi bazı arkadaşlıkların üniversiteye gelince sönmediğini, devam ettirmek i,çin çaba sarfedildiğini... Kendimden büyük insanlarla yaşamayı öğrendim(hep öyle oldu ama)...

~~Birkaç hafta önce umutsuzlukla umudun olmayışını kabulleniş arasındaki çizgiyi fark ettim.

Tabii bu koca zaman diliminde pek çok şeyin önemini, pek çok şeyin önemsizliğini, insan çeşitlerini, özelliklerini, hayatta toz pembeden çok daha fazla renk olduğunu öğrendim.
Her şey kötü bile olsa "birgün güzel olacağına inanma"nın iyi geldiğini...

Yaşadığım her günün değerli olduğunu, bana en azından "yaşama"yı öğrettiğini öğrendim.

Öyle işte...

Yazmak isterlerse mimi tuşların tıkırtısı , melankolikdeli, liberterkedi ve cartmantr'a paslıyorum, hee eğer isterse antepian da yazsın emi!