Bırakalım zaman aşınsın, öyle mi?

Cimri olalım haydi.
Saklayalım, saklayalım, susalım, susalım, dünya yerinden oynarken biz yerimizde sayalım. Saatler geçsin, gitsin, bir şeyler başlarken bir şeyler bitsin.
Susalım biz, içimiz bağırırken, dışımız sussun, birimiz koşarken birimiz dursun.

Cimriydin kabul et, ben de cimriydim o da cimriydi...
Hep bir işaret bekledin kabul et, ben de bekledim o da bekledi...
İşareti beklerken kendimiz var etmedik, birinin işareti olmak varken olmadık.
Hep o-ndan ileriye değil, geriye saydık.
Saydığımız doğrultuda maskeler taktık.

Aslında zor değildi bir şeyleri söylemek.
Aslında zor değildi bir yere gelmek.
Bir yerden gitmekti zor olan...
Bir yerden kovulmaktı...
Bir yerde kalmaktı, kalıvermekti.

Cimriydik, korkaktık, ürkektik, umutsuzduk hayatımız boyunca.
Hep bir adım geriden yürüdük, önümüzdekinin ayağına basmayalım diye iç içe attık adımlarımızı...
Bir kez maskeleri çıkarıp "Bak şu şöyle!" "Bak, aslında yalan!" "Bak, doğrusu şu..." diyemedik.
Cümleler ardına gizlene gizlene gittik peşi sıra...
Neyin peşi sıra?
Peşinden gidebildik mi sahi?
...

Gelmek zor belki, peki.
Ama cümle kurmak kolaydı...
Bazen "bir cümle"yi kurmaktan aciziz!
Ve bir cümlenin neleri değiştirebileceği konusunda cahiliz.

Cahilsin, cahilim, cahil...

-Toplanın haydi, saklambaç oynayalım, kimse konumunu değiştirmesin, kendi içimizde kalalım.
Saklandığımız yerde.

-Biri çıkar gider yerinden bir gün.
"Her şey için "çoook" geç olduğu bir gün..."