11 Ekim 2009 Pazar

Böcek gibi



Işığı kapatıp oturuyorum geceleri. Odaya bir ses hakim oluyor, ben sese kendini kaptırmış ama ilginçtir ki onu algılamayan bir edayla bir şeylerle alakadar oluyorum. Evde herkes uyuyor, ben uykum gelse bile onu göndermek için elimden geleni yapıyorum. Sonra su içmek istiyorum, vazgeçiyorum. Bir ikinci kez, bir üçüncü kez, bir dördüncü kez düşünüp vazgeçiyorum.

Sonra bakıyorum, bir şeyler eksik; yapılan, akılda kalan yüzünden algılanmıyor, görmeyen gözlerle oda kapısını bulup mutfağa seyirtiyorum. Ayağım ne hissetse böcek sanıyorum. Neye dokunsa kara kaplı, çıtır kabuklu nesneymiş gibi hissediyorum. Mümkünse terlik kullanmıyorum, bir böcek oraya gizlenmiş olabilir diye düşünmeden edemiyorum.

Mutfak kapısına varınca, kapıyı açmadan önce böceğin olabileceği yerleri içeren bir hayal kuruyorum. Sanki onca düşünceden sonra "aaaaa böcek" tepkisini verecekmişim gibi aklımca kendimi hazırlıyorum.

Bu yıl kendileriyle karşılaşmadım(bu ilaç yaradı mı ne?) ama şu yukardaki olay halen tekrarlanmakta.

Suçları neyse, diye düşündüm bugün. Onlar da geceyi seviyorlar benim gibi. Gündüz bir yerlerde olup, geceleri kimsecikler yokken çıkıyorlar dışarı. Tıpkı benim onlardan korktuğum gibi onlar da benimle karşılaşmaktan korkuyorlar. Ben kocamanım hem, onlar minicik. Ben onlara zarar verebilirim hem( bir terlik bulup ezebilirim değil mi ya?) onlar bana n'apabilirler peki?

Zaten kocaman bir böcek olduğumuzu düşünüyorum bazen (Kafka'nın böceğinden ayrı bir mevzu bu). Garip garip konuşuyoruz, garip sesler çıkarıyoruz diğer canlılara nazaran. Dışardan epey korkunç görünüyoruz sanki. Giyiniyoruz, çeşitli araç gereçler yapıyoruz. Garip şeyler yiyoruz, garip bir şekilde birbirimize zarar veriyoruz (aynı cinsin aynı cinse zararı?)...

Kocaman bir böceğin koltukta kafamın hizasından yürümesi korkunç, evet, biliyorum. Benim o gece bir başka koltuğa geçip, "koltukta bile varsa yerde nerelerde var kimbilir" deyip sabahın olmasını beklemem de abartı olabilir pekala. Korkmam normal geliyor anlayacağınız, bir yandan da bir o kadar anormal.


(Başka düşünecek şeylerim var merak etmeyin)

3 yorum:

Adsız dedi ki...

"Vicdan bir baş belasıdır, bir sinek, bir köpek.
Vicdanının olmadığını biliosan senin için bi sorun yoktur."

The Metonian dedi ki...

peki ya onların bizi "kocaman" görmeleri ? (:

Azura dedi ki...

Doğayı severim, çok severim hemde. Ama böceklere dayanamam. Tüylerim dikleşir, içim ürperir. Paranoyak olup çıkarım. Sık sık böceklerin şu an olması gerekenden büyük olmuş hallerini düşündükçe delirecek gibi olurum. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın diyorum sık sık. Böcek olmak istemezdim. Ama "istemezdim" diyorum yoksa böcek olup çıkarsam buna ben karar vermiş olamam. Ama insanoğlu varken böcek olmak istemezdim.