Ağlama Gülen Yelken

Dıştan anlaşılmıyor böyle şeyler, biliyorum. Hani insan türlü türlü ya; ama ben buna bir çözüm bulamıyorum. Sen düşüneceksin, insansın, farklısın. Bakacaksın "şöyle"; ama belki de "böyle" diye.

Hani insan var; güçlü görünür, elinden gelen her şeyi yapar bir amaç uğruna. Baktı olmuyor elinden gelmeyeni de ardına koymaz. Sömürür, başkasının hakkına girer, çalar çırpar vs.

Hani insan var; güçlü görünür, belki de güçlüdür sahiden, elinden gelen her şeyi yapar, uğraşır, baktı olmadı, gider yoluna...

Hani insan var; güçlü değildir, bırakır her şeyi, oturur ağlar.

Bunlar aşikar, gün yüzünde, tut ki bunları anladın; ama birini atladın:

Ama insan var; güçlü görünür, elinden gelen her şeyi yapar, didinir, normalde yapmayacağı milyon tane şeyi yapar ama olmadıysa, başaramadıysa "peki" diyemeyecek kadar acizdir. Çünkü güçlü değildir...Yalnızca koşullarını zorlayacak kadar azimlidir, hepsi bu.

O insan uğraştı bugün, didindi, normalde yapmayacağı milyon tane şeyi yaptı. Ama olmadı, başaramadı, başarmaya ramak kala biri ket vurdu, biri onu "hırslı, güçlü, gözü dönmüş"le karıştırdı, suçladı. O "peki" diyemedi. Ağladı.

Biliyor, yanlış anlaşıldı. Etraftakiler, hani -bir ağlayanı hiç görmeyenler-in bir kısmı "zayıf" gördü onu. Bir olumsuzlukta yıkıldı sandı, aldandı.

Oysa bir yardımdı beklenilen, bir rica idi. Ben söz ile, dil ile anlatamadıysam konunun ehemmiyetini nedendir bu dil, bu söz, bu sözcük? Sorarım size neden? Yardım isteyen neden başa beladır bu memlekette? Aman kimse rahatımı bozmasınlar nedendir? Bir başkası dönerken etrafta rahatsız, nedendir bu rahatlık diğerlerinde...

Dediniz ki "bilmiyordum" Hiç bilmediniz zaten, ondan haberdarım da benim merak ettiğim "neden hiç bilmek istemediniz?" Neden görmediniz, neden duymadınız, neden bilmediniz? Yardım eli denilen el boştur mevzu buysa, sıcak cebinden çıkardığın kirli para değildir. Yardım insanlıktır, hani kendini tanımladığın sözcük. Anlam kaymasına maruz kalmış sözcük...

Anlatamadı söz ile. Biri, birileri ve yine diğeri parçalayınca onca uğraşıyı, o ağladı. İnsanlar, susan, o vakte kadar "bana dokunmayan bin yaşasın" diyip yine de kulak kesilmeden edemeyen insanlar konuştu bu kez. Akıllarınca destek oldular, kimi samimiydi belki, bilmiyordu, artık umrunda da değildi, kırmışlardı bir kez. İş işten geçeli epey oluyordu...

Bir sözün yapamadığını, bir göz yapmıştı demek.

Sonra çıktı oradan, ağlayarak terminalin uzun koridorlarında soğuk rüzgara karşı yürüdü, biri seslendi o giderken, birkaç kadın:

"Ağlama yavrucağım"
"Boşver..."
"Bunlar böyleler..."
"Şöyleler..."
.
.
.

Kadın bir şeyler diyordu ardından, başını çevirip devam etti yoluna. Birilerini suçlamak hep kolaydı nasılsa...

İşin tuhaf tarafı; istediği yardım, onca uğraşı, kendisi için bile değildi.

"Ağlama" diyordu ilk başta kendine, zor tutuyordu kendini ya, sonra "Ağla" dedi. "Yoldan geçen herkes baksın yüzüne"

"Tek yapabildikleri bu nasılsa..."



*Başlık : Murat Yılmazyıldırım