Eksik

Anneler söylemez mi hep "Bu evin eksiği hiç bitmez" diye. O eve hep bir şeyler alınır, bir şeyler gelir ama hep bir eksiklik vardır. İnsan da böyle... Her yeni gün,yeni bir şeyler eklesen de kendine; hep bir eksik, hep. Belki hiçbir zaman tamamlayamayacak olsan da o eksikliği, hep derinlerde bir yerde hissetmek...

Zaman zaman olduğun yere sığamamak

Zaman zaman bulunduğun yerden bıkmak, bir değişikliği aramak

Zaman zaman çılgınlar gibi alışveriş yapmak
.
.
.

Oysa bu çabalamalar boşuna. Bu debelenmeler gittikçe batırıyor seni ve belki bir başkasını, başkalarını... O eksi öyle büyük bir sayının önüne gelmiş ki, sen ne eklersen ekle sonuç hep negatif. Belki kabullenmek gerek, boyun eğip uzanıvermek...

Ne zaman bu şarkı çalsa, dibe batmamak için yaptıklarım aklıma geliyor. Nafile, diyor, nafile...

Hiç dostum olmasa
Adımı kimse anmasa
Telefonum hiç çalmasa
Bir tek sen, bi tek sen yeter bana.

Bugün tek başıma
Dolaştım kalabalıkta.
Çok yabancıydı tüm dünya
Bir tek sen, sen olsaydın yanımda.

Gizlice yelken açsam
Buradan çok uzaklara.
Herkes beni unutsa da
Bir tek sen, tek sen yeter bana.

Ben küçük bir balığım
Kıyılarında yüzen
Kurtar beni kıyıya yanaşan
Gemiler beni ezmeden

Odanda bi akvaryum
Ben içinde yüzsem.
Tüm gün hiç sıkılmadan
Köşemde seni izlesem.

Şimdi herkes yanımda
O bildik eski romanda
Rolümü oynuyorum hala
Bir tek sen, bi tek sen yoksun yanımda.