Bak Yine Nisan, Yine 21

Üç yıl olmuş buraya başlayalı... Daha birkaç hafta evvel "bak, nisan da geldi yine, dur bakayım ayın kaçında başlamıştın buraya?" benzeri cümlelerin hareketiyle öğrenmiştim yirmi biri. 21 nisan. O birkaç hafta öncesinden sonra öyle şeyler oldu ki, takvimlerle birlikte yaşar oldum. Bugün ayın 21'i olduğunu adım gibi biliyordum ya, nedense bu bana, bloga başlama tarihimden çok başka bir şeyi çağrıştırıyordu...

Pek iyi değilim aslında. Bilirsin, çok iyi hissederken yazmayı beceremezdim ben. En ihtiyacım olduğunda kelimeler koşardı da yardıma, öyle sıyrılırdım içimdeki sıkıntılardan. Ama şimdilerde, onları da yitiriyorum gibi geliyor. Yazmak istemiyorum, kelimeler fersah fersah uzak, kaçışıyorlar. Uykularım da uzaklaştı epey... Sabahı doğurur olduk geceyle birlikte...

O yüzden harika bir üçüncü yıl yazısı olamayacak bu. Ama yine de çabalıyorum inan, Comptine D'un Autre Ete de her zamanki gibi yardımıma koşuyor. Bu üç yıla tanıklık etmiş bir başka şey daha varsa, o da bu şarkıdır belki. Bir şarkının içine gizlice girip orada yaşamak mümkün olsaydı eğer, belliydi benimkisi...

Neyse.

Burası benim için özel bir yer oldu; "iyi ki yapmışım" dediklerimde en önlerde belki... Samimiyet mühimdir ya benim için, işte hep samimi oldum ben burada. Belki her şeyi ayan beyan yazamadım ama ne zaman gerçekten yazmak istesem buradaydım. Biliyordum, kimse anlamasa da blog beni anlardı, dinlerdi. İhtimal bu ya, severdi belki sahibesini...

Bazen en güzel şeyleri sığdırdım buraya, en öfkeli anlarımda nefretimi de kusmuş olabilirim tabii -gülücük-, en çok da burayı hüzünlü günlerimin ağaç altı serinliği yaptım... Öyle çok his biriktirdim ki içine -çoğunu dönüp okuyasım dahi gelmese de- öyle değerli ki hepsi...

Ve burda tanıdığım öyle güzel insanlar oldu ki, nasıl unutulur...

Blogger'ın sunduğu bir sayfaydı işte, kimileri için ötesi yoktu, ama benim için öteydi...

Teşekkürler.