Sev Kardeşim

Gün olur devran döner. Gün olur yazar kişisi oturup saatlerce ruh haline uyan bir şarkı arar, gün olur bir kitap olur bu aranan, şiir olur, sonra kıyafet olur (evet ev içinde şekilden şekle giren bir insan evladıyım - cosplay dükkanı lazım bana), sonra film olur işte... Buluncaya kadar canım çıkar işte çoğu zaman. Bu sancılarımın çoğunu "sevimli film" arayışları oluşturuyor diyebilirim. Böyle bıcır bıcır, içine yatıp uyunulası, baştan sona yüzümde kocaman bir gülümsemeyle izleyebileceğim şeyler... Geçen gün yine böyle bir sevimli film arayışında aklıma yıllar yıllar evvel izlediğim bir Türk filmi geldi, hatta ismini hatırlayamadım da google'da "otobüste paltosunu ilikleyen" gibi absürt bir arama yapıp harekete geçebildim. Belki hatırladınız, ismi "Sev Kardeşim".



İçerisinde Adile Naşit, Münir Özkul, Halit Akçatepe, Zeki Alasya, Hulusi Kentmen gibi sevimli insanların bulunduğu sıcacık filmlerden biri Sev Kardeşim. Hülya Koçyiğit ve Tarık Akan'la birlikte de iyice tadınmaz yenmez bir kadro oluşturmuşlar vakt-i zamanında.

Aslında çok fazla şey anlatmaya gerek yok. O "her telden insan" diyebileceğimiz şirin aileyle, Zeki Alasya'nın elinde bir ördekle sünnete gelmesiyle, Haliç Akçatepe'nin motoruyla merdivenlerden aşağı iilerleyişiyle, Hülya ablamız ve Tarık ağabeyimizin apar topar -birbirine iliklenmiş paltolarıyla- otobüsten inişleriyle öyle güzel ki, o bahsettiğim kocaman gülümseme yüzümde oluşuverdi izlemeye başlar başlamaz. "Şambaba tatlısı da alsana bana" gibi bir repliğe geldiğinde küçükken bunu "çambaba" anladığımı ve noel ağacı gibi bir tatlı hayal ettiğimi de düşününce...

Her şeyi geçtim de, ya o şarkıya ne demeli? Bu şarkıya ancak böyle bir film yapılabilirdi diyorum:

bak kardesim, elini ver bana
gel kardesim, nese getirdim sana
al kardesim, ye ic gul oyna

sar kardesim, kolunu boynuma
sev kardesim, canim feda yoluna
tap kardesim, tum insanlara

dunyaya geldik bir kere
kavgayi birak, her gun bu sarkimi soyle
sevdikce guler her cehre
amaclar hep bir olsun, kalpler birlikte

dunyaya geldik bir kere
kavgayi unut, her gun bu sarkimi soyle
sevdikce guler her cehre
mutluluklar bir olsun, aci birlikte


Velhasıl, hep uzaklarda aramamalı insan sevincini, o sevinç geçmişte bir yerde saklanıyor da olabilirmiş. Nostalji diyorum, güzel. Güzel mi güzel...





P.S: Bu film şu filmin uyarlamasıymış aynı zamanda.

.