10 Temmuz 2012 Salı

Beklentisizlik

Umutsuzluğun bir sonucu, bil istedim. Ve yolun biteceğini bile bile yürümek benim isteğim. Böyle de mutluyum. Olabildiğince gidebilsem bu yolda, yetecek bana. Sonuna kadar olmayacak, biliyorum. İleri görüşlülüğüme sunulmayan bir bilgiydi bu, kabullendim.


Belki böylesi daha güzel.
Beklemeyince hiç üzülmem. Hiç hem de. Hiç üzülmüyorum. Hepsi kendimi korumak içindi ve çok işe yarıyor. Üzülmüyorum ki. İnan buna. Böyle hiç...












.

2 yorum:

egemavisi dedi ki...

Zaten beklentileri ufak tutmak değil midir, en küçük şeylere bile deli gibi sevinebilmenin sırrı?

e.t. dedi ki...

peki ya korkmak nedir diye sordu zalim dudaklar;sessizliğinde yelkenlerini katlamış vazgeçmiş masum yüreklerden bakarak... ?