24 Aralık 2017 Pazar

Hiç Gelmemiş Birine Git Demek


Artık blog yazmanın modası geçti. Yalnız sen ve ben kaldık bu beyaz boşlukta. Sesimiz duvardan duvara çarpacak, birbirine karışacak zaman zaman ama kimseler duymayacak yine de. Hem herkes duyamaz ki zaten bizi...Cümlelerimizi duyarlar evet, ama sesimiz duyulur mu? Hissedebilirler mi benim içimdeki sesi? Her şey bambaşka orada. Sen bile.

Ne kadar kalacaksın burada, belli mi? Bana hiç gitmeyecekmişsin gibi geliyor çoğu zaman. Uzun uzun duvarlara baktığımda en çok. Bir filmi durdurduğumda bazen de... Ama sabahları umutla uyanıyorum biliyor musun? Sanki hiç olmamışsın gibi geliyor o zamanlar. Olmamış olman, evet, bir umut sebebi olabiliyor bana. Sonra günün bir saatinde öylece çıkıveriyorsun karşıma. Tanıdık bir yüz, ne iyi. İyi geliyorsun önce. Sonrası malum.

Boş ver.

***

Kal biraz. Çünkü alışıyor insan. Her şeye sebepler buluyor saçmasapan. Senin ağzından konuşuyor. Kendi cümlelerini sen sanıyor. Kal az daha, lütfen, yalnız burada.

Ama sonra,
sessizce
hissettirmeden
git
olur mu?









2 yorum:

pelinpembesi dedi ki...

aa Artık modası geçti deme. tamam şurada çok az
kişi kaldık belki bu böyle uzun süre gider. biz direnelim ve sevdiğimiz
blogların dönmesine dua edelim

e.t. dedi ki...

Yazmak...dört nala...kuralsız.sorgusuz sualsiz yazmak...çok bin yıl geçti...ama modası hiç geçmedi merak etme...yazmaya ve yanmaya devam et.durma,durdurma içinde akmak isteyen cümlelerini.çünkü sen akarsın ve bilmesen de bir orman büyür belki ardında kalan cümlelerden....