taştan kaleler...

Bugün arkadaşlarla oturup bir yerde hoşbeş ettik,tıkındık falan filan...
Beni evden çıkardıkları için müteşekkir olmalıyım.
Evden çıkınca her yere gidesim oluyor da evdeyken dışarı çıkma düşüncesi bir azap...
Neyse dönüşte tek başıma yürümenin zevkine vararak yolu uzattım da uzattım.
Baya değişmiş etraf,bisiklete bindiğimiz alanlarda dolandım,baya fark vardı...
Binalar uzamış biz uzadıkça 8-)
Sonra renklenmiş...
Futbol oynadığımız yollar hala orada ama kimse oynamıyor artık galiba...
Taştan kaleler yok oynanmışlıktan kalan...
Çocuk bile yoktu ortalıkta,balkon çocuğu mu olduk nedir bu haller?
"Bisikletle geçen insanlara gıcık sokak çocukları" da yoktu ortalıkta...hep olurlardı o sokağa girmemeyi bile düşünmüştüm 8-)
Zaman değişmiş su şişeleriyle ardımdan koşan olmadı :p
Evin ardındaki hapishane alanı da boş gözükünce burukluk oldu birden...
Bana uçurtma yapan asker abiyi hatırladım yine...neydi adı murat?
Baktım da sonbahar da sinyaller vermeye başlamış,kuru yapraklara basarak yürüdüm,o da ayrı bir zevkmiş ne çabuk unuttuysam...

Kafam bozuk biraz;iki gündür falan...iştahım yok,ağlayasım yok,konuşasım yok,susasım yok...
Yok oğlu yok!
Size de olur mu bazen bu haller...
Büyüdük de sıkıldık mı büyümekten?
Sokakları değiştiren şey mi değiştirdi bizi de?

ama sıkıldım.
içim sıkılıyor.

ben;
taştan kaleler ortasında top koşturmak,
asker abilere uçurtma yaptırmak,
ardımdan su şişeleriyle koşan çocuklardan kaçmak istiyorum!
verin çocukluğumu geri,karşısında büyüklüğümü vereceğim,
üstü kalsın!