Öylece durup hayatıma bakıyorum bazen, dışardan biri olup izliyorum kendimi...
Geçmiş ile gelecek arasında sıkışmış, bugüne yeterince bakamamış halime bakıyorum.
Dünyanın merkezi zannettiğim; ben mutluysam her şeyin o an olumlu gözüktüğü, mutsuzsam hiçbir şeyin gözükmediği yaşamıma bakıyorum...
Kimdim, neydim ben?
Biri dememiş miydi iki ayağının kapladığı yerden fazlası değilsin diye?
Neden o küçük alanın merkezine daha önemli şeyleri koyamıyorum?
Neden aslında yaşadığım her şeyin aslında bir hiçten ibaret olduğunu kavrayamıyorum?
Neden şansımı zorlayıp inanmak istediğim şeylere inanıyorum?
Yalan dolan olan birçok şeye...
Kendimi kandırmayı seviyorum işte...
Koskocaman dünyadaki küçük alanımda küçük şeyleri düşünüp onları dünya yapıyorum.
Ne kadar saçma geliyor kulağa?
Ama keşke o kadar basit olsaydı bazı şeyler...
Keşke bazı şeyler göründüğü gibi olsaydı...
2 yorum:
İnsanın doğasında kendinin dünyanın merkezi sanma olgusu vardır zaten. Bu nedenle bazen kendini daha önemli daha eşsiz hissetmek adına kandırır. Yalanda olsa kulağa hoş gelir o an akıldan geçenler.
Malesef küçük şeyleri büyük sanma yanılgısına hepimiz düşüyoruz.
Yorum Gönder