Yazamıyorum bu aralar... Yazmak istiyor, yazamıyorum. Yazacak, anlatacak çok şey varmış gibi geliyor, sayfayı açınca yok oluyor, tükeniyor hevesim.Anlatmak istemiyorum belki de, ne bileyim, korkuyorumdur belki...Hani bir şeyi bilirsin de görmek istemezsin ya öyle bir şey...
Sinirliyim bu aralar, her şeye kızıyorum, en ufak şeye dahi...Ve bolca susuyorum, kendime bile susuyorum. Görmek istemediğim kadar duymak da istemiyorum.
Uyuyamıyorum. Güzel hayaller kuruyorum sırf uyuyayım diye...Kabuslarla uyanıyorum. Bilinç altımdan korkuyorum sabahları...Korktuğum her şey başıma geliyor rüyalarda...Kaçtığım her gerçek yakalıyor...
Konuşasım gelmiyor kimseyle...Birkaç haftadır sesini duymak istediğim arkadaşımı arayamıyorum, mutlu mesajlar atıyorum ona. Sıkmak istemiyorum kimseyi...Evdekilerin meraklı gözleriyle karşılaşınca sinirli susuşlar sunuyorum onlara da...Bazen bağırırken buluyorum kendimi...Kendime kızıyorum, kendime bağırıyorum halbuki...
Anlık mutluluklarla yetinemiyorum. Her ne oluyorsa olmuyor...
Hani "anlat" diyorlar ya bazen, işte ben anlatamıyorum. Kimseye anlatmak dahi istemiyorum, kendim bile bana ne olduğunu, neden şu aralar olduğunu bilmiyorum. Çünkü olmadı hiçbir şey, hep olan, hep olmayanlardan oldu her ne olduysa...
Sevdiğim onca insan var etrafımda...Sayıca çok az olsalar da yorulunca sırtımı sırtına dayayabileceğim insanlar var! Ama kimseyi göremiyorum...
Öyle yalnız hissediyorum ki...
Uzun zamandır kullanmadığım, gizliden gizliye kaçtığım bu kelimeyi öyle derinlerde hissediyorum ki...
Korkuyorum.
11 yorum:
en büyük korkumdu yalnızlığım, yorgun düştüm bir sabah onunla savaşmaktan. aylarca, günlerce bir hayalettim sadece, oysa herşeyim vardı; iyi bir aile, dostlar, sağlık akla gelebilecek herşeye sahiptim. Öyle sorun denebilecek birşeyim de yoktu üstelik. ama biliyor musun ne eksikti, tabi ki biliyorsun: BEN. evet ben kendimin farkında adeğildim. kendi değerimin. sevgili a.nur; yalnızlık duygusu; insan kendi değerini bilmediği sürece hep içinde. o kokrku da peşi sıra geliyor zaten. yani baktığında bu konuda bile yalnız değilsin aslında. :)
Pek de şaşırdığımı söyleyemem... Bilirim olur bazen:)) Hasan Ali Toptaş'ın çok sevdiğim ve sıklıkla oraya buraya yazdığım şu sözündeki gibi.''Bilinmesin; yalnızlık biraz da, herşeyi bilmenin ta kendisidir.''
Geçecek eminim. Belki de geçmiştir bile;)
Bazen en kalabalık yerde bile yanlız olmak istersin. Yanlzlık tek kurtuluşundur. O anlarda sadece huzurlu ve kendinle olmak istersin etrafındakiler ne kadar yakının olsada boğar sıkar insanı. Kendi yolunu bulmak için önce kaybolman gerekir böyle zamanlarda.
@Evren
"Kendi değerini bilmemek..." Evet, belki budur yalnızlığın tanımı. Lakin insan değiştiremiyor bunu. Hani yalnızlığı yaşaması gerekiyorsa yaşamaktan başka seçeneği olmuyor...
@buraneros
Ne güzel bir sözmüş o öyle...Her şeyi bilmek derken, unutmaya çalıştığın her şeyi ama her şeyi hatırlamak. Her şeyi enine boyuna ölçmek, önüne koymak ve onunla yaşamak...Zor bir şey ama geçer, biliyorum, geçici bir geçiş olsa da bu, geçer...
@cartmantr
Aslında yalnız olmayı tercih ediyorum ama isteğim bu değil. Ben kendimle baş başa kalmaktan korkuyorum dahah çok. Düşündüğüm şeyleri yalnızken kaldıramıyorum. Ama ne hikmettir ki, kimseye de yanımda yer açmıyorum.
orada oturma kızım üşütürsün demiştim :N
ben de uzun zamandır böyle hissediyorum ve son bulmasını bekliyorum usulca..böyle bir kronikleşme bünyeye hiç iyi gelmiyor..
@bir dost
"Burdaki tam sen" de demiştin ama:N
@pinkzorro
Aynen...Geçsin bitsin diye dua ediyorum ama...
Umarım geçer ikimizde de:))
"yokluğumla yalnızlığını barıştır" bi gece doktor arkadaşım uyurken bana masal gibi şiirler okuyordu. o geceden hatırladğım tek mısra bu. niye ki
Yorum Gönder