Köşedeki Dükkan

Somewhere over the rainbow, way up high
There's a land that I heard of, once in a lullaby
Somewhere over the rainbow, skies are blue
And the dreams that you dare to dream
Really do come true*

Bir anda parlayıp yapmakta oldukları şeyi bırakıveren, hayallerinin peşinden giden insanlar vardır ya, ne güzeldir o insanlar... Birkaç kuruşun, yakası buruşmuş bir gururun peşinden gitmeyenler...

Yani aslında dünyaya bir kez geliyorsan, biraz risk almanın neresi kötü? Her şeyi orta halli yapmaya çalışıp "iyi kötü bir yaşamım olsun yeter" demenin neresi iyi? "Bizim kız bir öğretmen olsa yeter" diyen teyzeleri eleştiriyorum da, bir bakıyorum onların peşinden gidivermişim. Bir hayali sırf "hayal" adı altında tuttum diye çok imkansız bulmuşum. Oysa hayattı bu. İstediğimi, her konuda istediğimi yapmam gereken zaman değil de neydi? Yaşam standartlarımı yapacaktım da ne olacaktı? Bir ev, bir araba, bir eş, birkaç çocuk koyacaktım da geleceğin içine ne olacaktı? Bir işim olmasaydı, denediğim iş olmamış olsaydı da ne olacaktı? Ölecek miydim açlığımdan? Evde mi kalacaktım? Neydi ki derdim? Statü?

Ne istediğimi bilememiştim belki ben. Bilip söyleyememiştim. Şimdi bakıyorum da zaman çok çabuk geçiyor: Aralık, sonra yeni bir yıl daha...

- Hangi yıldayız?
- 2011.
-Ne zaman doğdun?
-1989

Bir yatıp kalkacağız sonra şu diyalog geçecek:

- Hangi yıldayız?
- 2020.
- 20 ve 20 ne güzel rast gelmiş değil mi?

Geçecek mi öyle bir diyalog sahi? Hep buraya ait değilim diyaloglarımı dinliyorsun ya hiç ait olduğum yeri dinlemedin, farkındasın değil mi? Çünkü söylediğimde çok seviveririm diye korkumdan anlatamıyorum onu. Kendime bile söyleyemiyorum. Belki bu dünyaya aitimdir de; bu şehre, bu ülkeye ait değilimdir, onu bile bilmiyorum. Çünkü ait olmadığımı bile bile o yerde yaşayacak kadar korkağım! Risk almayan, hayatını "rutin" biri olarak geçirmeye niyetlenmiş biriyim.

Çevremdeki insanlarla da alakalı belki bu. Onların yanında "ait hissetmiyorum" demek bile delice, şunu sevmiyorum demek şükürsüzce, farklı olan bir şey garip-çe... Şu halimle kabullenilme çabasındayken nasıl hayallerimden söz edebilirim ki? Şimdi her şeyi bırakıp bir başka yere yerleşebilecek kadar umursamaz olabileceğimden kime bahsedebilirim ki?

Oysa o en başta bahsettiğim insan kesimi var ya, işte onlar benim yerimde olsalar yaparlardı. Bulundukları yerde mutluluğu aramaktansa, mutluluğun olduğu yeri ararlardı, oraya giderlerdi. Belki sonu hüsran olurdu ya denememek de bir hüsran değil miydi? Hayatın bir köşesine kıstırılmış, zaman zaman ortaya çıkan dert yumakları değil miydi? İpleri karmaşık bir şekilde vücuduma dolanan, ruhumu sıkan...

Merhaba, ben yumakla oynarken her şeyi eline yüzüne bulaştırmış küçük kedi. Ben, küçük bir dünya kurmak isterken başkalarının dünyasına adapte olmaya çalışan bukalemunsu. Ben hayallerinden kaçarken hep ama hep hayallerine yakalanan minik hırsız. Ben, kendi hayallerini çalan ama dinleyemeyen müzisyen bozuntusu. Ben hayallerini hayali bir yere bile yazamayan blog yazarı bozuntusu.

Benim işte ben.

Peki ya sen? Sen kimsin?



*Şarkı : Harry Nilsson - Over The Rainbow (You've Got Mail soundtrack)